De weekends

Het eerste weekeinde zijn we naar het strand bij Termoli geweest. Op dit smalle zandstrand was het helaas niet toegestaan om op het zand te gaan zitten. Strandstoel (eur 9 per dag) verplicht. Twee kilometer verderop was een strookje waar je wel zonder stoel mocht gaan zitten.

We wilden ook op het strand gaan slapen, maar het was even zoeken naar een plaats die afgelegen genoeg was om niet 's nachts door dronken feestvierders of surveillerende carabinairi van het zand te worden geplukt. Na een halfuurtje lopen waren we op een stuk strand aangekomen dat geschikt was.

Midden in de nacht werd ik wakker van een onweersbui. Overal boven zee was de bliksem te zien maar de donder was nog niet echt dichtbij. Na wat rekenwerk kwam ik op een kilometer of 6, nog niet echt de moeite om iedereen wakker te maken. Later werd ik wakker van de eerste regendruppels op mijn slaapmatje. Toen ik mijn ogen opendeed en boven het strand de flitsen zag, wist ik dat het echt tijd was om te vertrekken. Ik maakte iedereen wakker met de legendarische woorden 'Good morning, it's raining, there is a thunderstorm and we have to go NOW'. We lagen vlak naast een grote betonconstructie van een niet afgebouwde strandtent en daar konden we onder gaan liggen. 's Morgens werd ik gewekt met het geluid van het opblazen van luchtbedden. Het bleek dat de betonconstructie in gebruik was als winkeltje om luchtbedden, opblaasballen e.d. te verkopen. We lagen er middenin.....

Het tweede weekeinde zijn we naar Napoli geweest. Vooraf waren we door iedereen gewaarschuwd dat Napoli een gevaarlijke stad is en dat we goed op ons geld en paspoorten moesten letten. 's Morgens rond 11.00 arriveerden we, samen met een andere IBO groep, en zoals het in een IBO vakantie gebruikelijk is: een van de eerste belangrijke dingen -indien aanwezig- is een maaltijd bij McDonalds. Niet iedereen had honger dus we spraken af na een half uurtje weer verder te lopen. Na 10 minuten kwamen twee groepsgenoten terug. Op straat werd een videocamera te koop aangeboden voor maar 50 euro. Gestolen natuurlijk, maar het is leuk om het project te kunnen filmen. Direct vertrokken ze om de deal te sluiten en een paar minuten later waren ze weer terug. Uiteindelijk had de camera 40 euro gekost.

We liepen naar het 'Don Bosco-huis' waar we zouden kunnen overnachten. Don Franco had ons aangeraden om daar naartoe te gaan. Pas vlak van te voren begrepen wij dat Don Bosco geen bevriende 'Don' uit Napoli is, maar een soort school. Kosten voor de overnachting: eur 16

We moesten plaats nemen in een smal kamertje onze groep aan de ene kant, de andere IBO groep aan de andere kant. Er begon een moeilijke discussie over dat iedereen zijn paspoort moest laten zien. Vanwege de waarschuwingen had niet iedereen die meegenomen. Uiteindelijk vertrok de man met 5 paspoorten en iedereen van de andere IBO groep. Hij liet ons achter met de (in het Italiaans opgestelde) huisregels die we moesten ondertekenen. Het had de sfeer van een Russisch politiebureau. Terwijl we zaten te wachten was het een mooie gelegenheid om de nieuwe videocamera te bewonderen. Terwijl de tas open werd gemaakt had ik de truck ineens door. En inderdaad, uit de cameratas kwamen 2 mooie bakstenen. Het blijkt Paccotto te heten.

[[ The paccotto, part of modern Neapolitan folklore, was the art of duping a person into believing that he or she was buying an expensive watch (or, more commonly today, a mobile phone or video camera) at an astonishingly low price. By an act of dexterity the packaged item would be swapped for an identical box containing a stone or something of similar weight. Often the paccottaro was, and still is, the first person one meets on exiting Naples Central Station]]

Na een kwartier kwam de man terug met de paspoorten en gaf ze terug. De eerste kamer had plaats voor 5 personen. Hij nam 5 meisjes mee... Even later kwam hij terug om de overgebleven 6 op te halen. Na een doolhof door het gebouw gaf hij ons 3 kamers die ver uitelkaar lagen. Ik pakte mijn notitieboekje en noteerde voor de zekerheid de kamernummers van de anderen. Waar de eerste 5 meisjes gebleven waren wist ik niet. We dumpten onze tassen en liepen terug naar de hal. Na een tijdje kwamen de anderen daar ook naartoe en kon ik ook hun kamernummers noteren. Waar de mensen van de andere groep gebleven waren wist ik niet.

Het was inmiddels een uur of 13.00 en tijd om eens wat van Napoli te gaan zien. We spraken af om 23.00 bij de school te verzamelen omdat niet iedereen een sleutel had. Zo konden de mensen die naar bed wilden, gaan en de rest nog naar een cafe'tje. Na een Napolitiaanze pizza en een aantal flessen Vino Bianco, arriveerden we klokslag 23.00 bij de school.
De helft ging naar bed en ik ging met anderen naar een cafe. Rond 02.00 waren we terug en na wat klimmen over het hek lag iedereen in bed.

Rond 04.00 werd er op de deur geklopt, het was een van de Oostenrijkse meisjes. Mijn kamergenoot opende de deur en vroeg wat er aan de hand was. "There is a man laying under my bed. Please come!" Hoewel ik altijd in ben voor een leuke grap, was het niet echt het tijdstip voor grapjes. En ze keek ook erg serieus. Ik heb wat kleren aangetrokken en ben meegelopen. De kamergenote van het Oostenrijkse meisje bevestigde het verhaal. Er lag een man onder het bed. Midden in de nacht had hij haar met zn handen aangeraakt. Ze dacht eerst dat ze droomde en toen deed ze het licht aan. De man kwam onder het bed vandaan en had de mobiele telefoon en de discman van haar in zn handen. Die legde hij neer (sorry, sorry, kiss kiss) en verdween naar de tegenoverliggende kamer. Daar zat hij nu dus.

Ik ben op de rand van het bed gaan zitten en noteerde het tijdstip en het kamernummer van de tegenoverliggende kamer. De meisjes waren te geschrokken om nog te gaan slapen. Ze vertelden hoe de man eruit zag. Er was niemand in het gebouw die kon helpen en na een half uurtje nadenken besloot ik dat het weinig zin had om verder nog te wachten. De meisjes deden de kamerdeur goed op slot en ik heb nog ca een uur in de gang gezeten om de deur in de gaten te houden. Uiteindelijk ging die open en een jongen die aan het signalement voldeed, liep naar de WC en weer terug. Het was als in een film. Een goedkope, slechte pulpfilm. Maar dit was ECHT.

Om 08.00 verzamelden we voor de excursies van die dag. Na iedereen het verhaal te hebben verteld, ging ik proberen aan de receptie uit te leggen wat er was gebeurd. Die man begreep er niet erg veel van. Ik bedacht me dat een jongen uit de andere groep Italiaans sprak. Hij zou kunnen helpen met vertalen. Maar ja... waar zat hij? Uiteindelijk kreeg ik van de receptie een lijst met kamernummers van onze groep. De kamernummers van onze groep kon ik gelijk doorstrepen. Er bleven 3 kamernummers over. De eerste was het dichtste bij. Maar helaas, de jongen had een andere kamer. Toen begon De Grote Speurtocht. Niemand wist precies waar kamer 024 was, en er was ook geen extra sleutel van. Samen met een jongen uit de groep heb ik zeker een half uur gezocht in een uitgestorven gebouw. Af en toe was een deur op slot die openging met de sleutelbos die ik had. Sommige deuren gingen helemaal niet open maar met een open raam ernaast was dat niet zo'n probleem. Ik voelde me hoofdpersoon in een computerspelletje die door deuren en ramen moet springen om naar het volgende level te gaan.

Onderweg kwamen we een mevrouw tegen met een karretje met ontbijt. Heel onwerkelijk in een uitgestorven gebouw waar niemand is. Ik vroeg of zij wist waar kamer 024 was. Ze keek om zich heen... 169, 180, 350 ... nee ze wist het niet, en liep door. De kamer bleef onvindbaar. Uiteindelijk ging de man van de receptie mee. De kamer was verstopt achter een deur met een ander nummer. Daar had hij geen sleutel van.

Die middag zijn we naar Pompei geweest. Erg interessant al die oude stenen. Er ligt een goede metroverbinding van Napoli naar Pompei. Terug op het station wilden we doorreizen naar Sorronte, het eindpunt van de metro. Het was heel erg druk op het station. En toen we aankwamen werd er omgeroepen dat de treinen vanaf het andere spoor zouden vertrekken. Daarachteraan werd nog gezegd dat er beslist niet over het spoor mocht worden gelopen maar dat hoorde niemand meer.... Toen iedereen op de juiste plek stond werd er opnieuw omgeroepen. De treinen vertrokken toch van het oorspronkelijke spoor. Ik heb erg genoten van de hele show.

Het laatste weekeinde was in Rome. We wisten dat het lastig zou worden om een slaapplaats te vinden die betaalbaar is. We hadden met de jeugdherberg gebeld maar die was al lang vol. Noodscenario's werden ontwikkeld (Niet slapen en de hele nacht uitgaan, slapen op het station, slapen op het vliegveld, slapen in een park of eventueel een kerk) De strategie was de bagage opslaan op het station (eur 3 voor de eerste 5 uur, daarna 0.50 per uur) en dan in kleine groepjes zoeken naar een slaapplaats. Het station in Rome, het grootste dat ik ooit gezien heb) is berekend op mensenmassa's. De wachtrij voor het bagagedepot was een half uur maar alles liep zeer gestructureerd. Bij de 'hotelreservation' op het station vonden we heel snel een hotel. Het kostte slechts eur 20 per persoon per nacht en er was ruimte voor 11 mensen. Wantrouwend an argwanend, ook door wat in Napoli was gebeurd, wilden we dat eerst met eigen ogen zien. Maar het klopte. Een leuk hotel, ca 10 minuten vanaf het station. Kamers met eigen douche en toilet, en kleurentelevisie.

In Rome hebben we het Colloseum, het Pantheon en Vatican City bezocht.