[Macchiagodena, Italy
2002] |
|||
![]() |
|||
[home] [the project] [the group] [the story] [the weekends] [the photos] [the music] [reactions] [links] | |||
De weekends We wilden ook op het strand gaan slapen, maar het was even zoeken naar een
plaats die afgelegen genoeg was om niet 's nachts door dronken feestvierders
of surveillerende carabinairi van het zand te worden geplukt. Na een halfuurtje
lopen waren we op een stuk strand aangekomen dat geschikt was.
We moesten plaats nemen in een smal kamertje onze groep aan de ene kant, de andere IBO groep aan de andere kant. Er begon een moeilijke discussie over dat iedereen zijn paspoort moest laten zien. Vanwege de waarschuwingen had niet iedereen die meegenomen. Uiteindelijk vertrok de man met 5 paspoorten en iedereen van de andere IBO groep. Hij liet ons achter met de (in het Italiaans opgestelde) huisregels die we moesten ondertekenen. Het had de sfeer van een Russisch politiebureau. Terwijl we zaten te wachten was het een mooie gelegenheid om de nieuwe videocamera te bewonderen. Terwijl de tas open werd gemaakt had ik de truck ineens door. En inderdaad, uit de cameratas kwamen 2 mooie bakstenen. Het blijkt Paccotto te heten. [[ The paccotto, part of modern Neapolitan folklore, was the art of duping a person into believing that he or she was buying an expensive watch (or, more commonly today, a mobile phone or video camera) at an astonishingly low price. By an act of dexterity the packaged item would be swapped for an identical box containing a stone or something of similar weight. Often the paccottaro was, and still is, the first person one meets on exiting Naples Central Station]] Na een kwartier kwam de man terug met de paspoorten en gaf ze terug. De eerste kamer had plaats voor 5 personen. Hij nam 5 meisjes mee... Even later kwam hij terug om de overgebleven 6 op te halen. Na een doolhof door het gebouw gaf hij ons 3 kamers die ver uitelkaar lagen. Ik pakte mijn notitieboekje en noteerde voor de zekerheid de kamernummers van de anderen. Waar de eerste 5 meisjes gebleven waren wist ik niet. We dumpten onze tassen en liepen terug naar de hal. Na een tijdje kwamen de anderen daar ook naartoe en kon ik ook hun kamernummers noteren. Waar de mensen van de andere groep gebleven waren wist ik niet. Het was inmiddels een uur of 13.00 en tijd om eens wat van Napoli te gaan zien.
We spraken af om 23.00 bij de school te verzamelen omdat niet iedereen een sleutel
had. Zo konden de mensen die naar bed wilden, gaan en de rest nog naar een cafe'tje.
Na een Napolitiaanze pizza en een aantal flessen Vino Bianco, arriveerden we
klokslag 23.00 bij de school. Rond 04.00 werd er op de deur geklopt, het was een van de Oostenrijkse meisjes. Mijn kamergenoot opende de deur en vroeg wat er aan de hand was. "There is a man laying under my bed. Please come!" Hoewel ik altijd in ben voor een leuke grap, was het niet echt het tijdstip voor grapjes. En ze keek ook erg serieus. Ik heb wat kleren aangetrokken en ben meegelopen. De kamergenote van het Oostenrijkse meisje bevestigde het verhaal. Er lag een man onder het bed. Midden in de nacht had hij haar met zn handen aangeraakt. Ze dacht eerst dat ze droomde en toen deed ze het licht aan. De man kwam onder het bed vandaan en had de mobiele telefoon en de discman van haar in zn handen. Die legde hij neer (sorry, sorry, kiss kiss) en verdween naar de tegenoverliggende kamer. Daar zat hij nu dus. Ik ben op de rand van het bed gaan zitten en noteerde het tijdstip en het kamernummer van de tegenoverliggende kamer. De meisjes waren te geschrokken om nog te gaan slapen. Ze vertelden hoe de man eruit zag. Er was niemand in het gebouw die kon helpen en na een half uurtje nadenken besloot ik dat het weinig zin had om verder nog te wachten. De meisjes deden de kamerdeur goed op slot en ik heb nog ca een uur in de gang gezeten om de deur in de gaten te houden. Uiteindelijk ging die open en een jongen die aan het signalement voldeed, liep naar de WC en weer terug. Het was als in een film. Een goedkope, slechte pulpfilm. Maar dit was ECHT. Om 08.00 verzamelden we voor de excursies van die dag. Na iedereen het verhaal te hebben verteld, ging ik proberen aan de receptie uit te leggen wat er was gebeurd. Die man begreep er niet erg veel van. Ik bedacht me dat een jongen uit de andere groep Italiaans sprak. Hij zou kunnen helpen met vertalen. Maar ja... waar zat hij? Uiteindelijk kreeg ik van de receptie een lijst met kamernummers van onze groep. De kamernummers van onze groep kon ik gelijk doorstrepen. Er bleven 3 kamernummers over. De eerste was het dichtste bij. Maar helaas, de jongen had een andere kamer. Toen begon De Grote Speurtocht. Niemand wist precies waar kamer 024 was, en er was ook geen extra sleutel van. Samen met een jongen uit de groep heb ik zeker een half uur gezocht in een uitgestorven gebouw. Af en toe was een deur op slot die openging met de sleutelbos die ik had. Sommige deuren gingen helemaal niet open maar met een open raam ernaast was dat niet zo'n probleem. Ik voelde me hoofdpersoon in een computerspelletje die door deuren en ramen moet springen om naar het volgende level te gaan. Onderweg kwamen we een mevrouw tegen met een karretje met ontbijt. Heel onwerkelijk in een uitgestorven gebouw waar niemand is. Ik vroeg of zij wist waar kamer 024 was. Ze keek om zich heen... 169, 180, 350 ... nee ze wist het niet, en liep door. De kamer bleef onvindbaar. Uiteindelijk ging de man van de receptie mee. De kamer was verstopt achter een deur met een ander nummer. Daar had hij geen sleutel van.
In Rome hebben we het Colloseum, het Pantheon en Vatican City bezocht. |
|||
[copyright by Arne Hendriks © 2002] | [points] | ||
|